زندگی فلسفه ای بیش نبود

 زندگی فلسفه ای بیش نبود 

که در آن بیزاری، رهنمای همه یاران شده بود
و محبت، افسوس.
من خودم را دیدم، آن زمانی که دلم سوخته بود
و تو را می دیدم، بی خبر از من و غمهای دلم
و تو آن عصیانگر،
که نماد همه خوبان شده بود!!
و سخن از غم یاران می گفت
واپسین لحظه دیدار عجیب
خود نصیحت گوی، من دیوانه شدی
و سخن از رفتن،
سخن از بی مهری!!
تو که خود می گفتی
خسته از هرچه نصیحت شده ای.
***
حیف از بازی ایام،
دریغ از تکرار.

بوی باران! بوی سبزه! بوی خاک!
شاخه های شسته، باران خورده، پاک!

آسمان آبی و ابر سپید
برگهای سبز بید
عطر نرگس، رقص باد!
نغمه شوق پرستوهای شاد!
خلوت گرم کبوترهای مست!
نرم نرمک می رسد اینک بهار
خوش به حال روزگار!

خوش به حال چشمه ها و دشت ها!
خوش به حال دانه ها و سبزه ها!
خوش به حال غنچه های نیمه باز!
خوش به حال دختر میخک که می خندد به ناز!
خوش به حال جام لبریز از شراب!
خوش به حال آفتاب!

ای دریغ از تو اگر چون گل نرقصی با نسیم!
ای دریغ از من اگر مستم نسازد آفتاب!
ای دریغ از ما اگر کامی نگیریم از بهار!

گر نکوبی شیشه غم را به سنگ
هفت رنگش می شود هفتاد رنگ!